Door hun producten aan hun klanten aan te bieden, zijn banken geïnteresseerd in het behalen van maximale winst. Het bestaat niet alleen uit het ontvangen van rente voor een lening, maar ook uit het verlenen van andere diensten. Hun betaling wordt anders genoemd: vergoedingen, bijdragen, betalingen, programma's en commissies.
Formeel werden de provisies die in 2009 door een uitspraak van de Hoge Raad voor Arbitrage in rekening werden gebracht van de klant bij het verstrekken van een lening en voor het aanhouden van een leningsrekening, onwettig verklaard. Dit hield de financiers echter niet tegen, want zij vonden een mogelijkheid om de wet te omzeilen en toch hun commissies te ontvangen.
Bankprovisie is een vergoeding voor het verlenen van diensten die de bank bij de klant int. Hoewel dit concept noch het burgerlijk wetboek van de Russische Federatie, noch de wet "Op banken en bankactiviteiten" bevat, is dergelijke bewoording opgenomen in bankdocumenten en -overeenkomsten en impliceert betaling voor verleende diensten. Het is vermeldenswaard dat bankprovisies in termen van winst de tweede bron van inkomsten zijn na rente op leningen.
Het bedrag van de commissie wordt bepaald in het contract en kan worden uitgedrukt als een percentage van het transactiebedrag (bijvoorbeeld 1% van het overboekingsbedrag) of in absolute cijfers (bijvoorbeeld 1000 roebel per maand voor het aanhouden van een rekening voor een rechtspersoon).
Bankkosten kunnen worden onderverdeeld in twee soorten:
voor de geleverde diensten, "Opgelegde" (of verborgen) vergoedingen.
Banken rekenen een commissie voor het verlenen van diensten zoals:
- overschrijving,
- geld opnemen bij externe banken,
- het tellen van munten, bankbiljetten,
- geld opnemen van creditcards,
- service van creditcards,
- wisselkoers,
- factoring (een bankdienst voor leveranciers die werken met uitgestelde betalingsvoorwaarden),
- documentaire handelingen die nodig zijn voor schikkingen tussen verkoper en koper.
Het tweede type commissie omvat de zogenaamde "opgelegde" commissies, dit zijn betalingen voor aanvullende diensten van de bank, die in feite een integraal onderdeel vormen van de hoofddienst. Zo kan de bank bij het verstrekken van een lening aanvullend geld bij de klant incasseren voor:
- behandeling van de aanvraag,
- uitgifte van een lening,
- uitbetaling van geld van de rekening,
- geld overmaken naar de rekening van de lener,
- het openen en onderhouden van een leningsrekening,
- persoonlijke adviesdiensten,
- levens- en ziektekostenverzekering,
- vervroegde aflossing van de lening,
- weigering om een lening te ontvangen,
- het verstrekken van informatie aan de cliënt over de schuld.
Een andere extra betaalde optie, waar de klant misschien niet eens van op de hoogte is, is sms-informeren. De dienst Mobiel Bankieren wordt vaak automatisch geactiveerd nadat de klant een bankkaart heeft ontvangen. De voorziening wordt ook betaald. Het geld ervoor wordt automatisch van de mobiele telefoon- of kaartrekening afgeschreven. Als je het niet gaat gebruiken, is het beter om het meteen uit te schakelen.
Verborgen vergoedingen en commissies in de overeenkomst worden in de regel in kleine lettertjes geschreven, zodat ze niet opvallen. Daarom moet u bij het ontvangen van een kaart of het aanvragen van een lening alle subclausules van de overeenkomst zorgvuldig bestuderen, met speciale aandacht voor de betaling van aanvullende diensten.
