Er zijn veel manieren waarop banken zichzelf proberen te beschermen tegen probleemleningen: het controleren van inkomen, werkplek, leeftijd van de lener, zorgvuldige studie van kredietgeschiedenis, enz. Wat zijn echter deze probleemleningen? En hoe bedreigen ze de debiteur en de bank?
Een probleemlening is een lening die de lener niet kan terugbetalen. Dergelijke kredietnemers gaan vaak meerdere leningen aan zonder rekening te houden met hun eigen financiële mogelijkheden, en als gevolg daarvan is het voor hen al problematisch om verplichtingen af te betalen, althans een deel van de schulden die ze hebben aangegaan.
Voor banken is dit probleem nog ernstiger. Ten eerste verliezen ze de winst die ze van de lening verwachtten te ontvangen, waardoor ze geld moeten opnemen uit de reserves om deposito's af te betalen, enz. Ten tweede moeten banken, om het geld dat aan de lener is uitgegeven, opnieuw te investeren: betalende werknemers die met debiteuren werken, worden besteed aan maatregelen zoals rechtszaken of inbeslagname van eigendom van de lener. En dit alles kost weer tijd.
En als de bank er op de een of andere manier toch in slaagt de nalatige lener te dwingen de lening te betalen, zal ze bijna alle kosten aan de debiteur overdragen. Maar als de lener niet in staat is om regelmatig te betalen, zal de bank zeker verliezen lijden die ze op geen enkele manier kan compenseren.
Daarom proberen banken niet alleen vooraf de toekomstige lener te controleren, maar ook zo snel mogelijk te handelen als de betaling van de lening niet op tijd is ontvangen. In dat geval gelden de volgende maatregelen voor de debiteur (soms is een uitstel van één dag al voldoende):
- bellen met een betalingsherinnering;
- brieven met de eis om te voldoen aan de voorwaarden van de leningsovereenkomst;
- brieven met een herinnering over boetes voor te late betalingen;
- een voorstel om de leenovereenkomst voortijdig te beëindigen met betaling van het gehele bedrag door de kredietnemer in één keer.
Een daglening is echter geen probleem. Het wordt alleen als zodanig beschouwd wanneer de niet-betalingsperiode 90 dagen bereikt, gedurende welke de schuldenaar geen enkele betaling heeft gedaan. Hoewel dit slechts een van de tekenen is waarvan een probleemlening er meerdere heeft:
- vertragingen in reguliere betalingen zonder rechtvaardiging;
- ontbreken van financiële overzichten van de kredietnemer of weigering om deze te verstrekken;
- lange afwezigheid van communicatie met de lener;
- verandering van richting van activiteit.
De bank lost dit soort problemen op verschillende manieren op:
- Herziening van de leningsovereenkomst om de rentevoet en het bedrag van de periodieke betaling te wijzigen. Of de status van de schuld wijzigen in kortlopend in plaats van achterstallig (banken nemen deze maatregel, meestal wanneer ze de samenwerking met de kredietnemer willen behouden).
- Beëindiging van een leningsovereenkomst, die is gesloten op basis van een pandrecht. En tegelijkertijd verkoopt de bank een deel van het vermogen van de schuldenaar om de lening terug te betalen, en de kredietnemer doet dit zelf vrijwillig.
- Verkoop van zekerheden. En in dit geval worden alle relaties tussen de lener en de bank onderbroken, aangezien de maatregel vrij radicaal is.
En in gevallen waarin de debiteur helemaal niet reageert op de eisen van de bank en geen contact opneemt, of zich zelfs probeert te verbergen voor verplichtingen, wordt zijn schuld overgedragen aan derden - incassobureaus. Hun methoden hebben dezelfde psychologische en sociale impact op de lener als de bank, maar de verzamelaars zijn veel hardnekkiger en radicaler. Als gevolg hiervan geeft de debiteur het vaker wel dan niet op en stemt ermee in om de probleemlening af te betalen.
