Schulden zijn een uiterst onwenselijke zaak. Tegenwoordig zijn er echter maar heel weinig mensen die nooit zouden lenen. Eerder pleegden debiteuren vanwege onbetaalde schulden zelfmoord en zaten ze in schuldenkuilen. Vandaag de dag is de situatie met de teruggave van schulden anders.
In de onstuimige jaren 90 klopten stoere jongens schulden van burgers af, die niet alleen morele druk op de schuldenaar uitoefenden, maar ook sterkere argumenten. Dergelijke martelwerktuigen als gloeiend hete soldeerbouten, strijkijzers, deuropeningen enzovoort werden tegen hen gebruikt. Onder dergelijke druk vonden debiteuren snel geld. En als er een tekort was aan het juiste bedrag, konden de bandieten de klant "op de toonbank" zetten, wat een boeterente opleverde. Dan moest een gewetenloze schuldenaar een auto of een appartement verkopen, omdat het leven duurder is dan een verworven bezit.
Vandaag de dag is de situatie met de teruggave van schulden anders. De werkprincipes van mensen die de schuldenaar overhalen om leningen terug te betalen, zijn veranderd: in plaats van soldeerbouten en strijkijzers worden psychologische beïnvloedingsmethoden gebruikt. Dit wordt gedaan door incassobureaus, die worden bemand door economisch adviseurs, gecertificeerde advocaten en psychologen. De taak van de verzamelaars is om het leven van de schuldenaar te vergiftigen totdat de schuld is afbetaald, ongeacht in welke levensomstandigheden hij zich bevindt. Het begint allemaal op een moment dat een kredietinstelling wanhoopt om kredietgelden te ontvangen en om hulp vraagt van verzamelaars.
In het ene geval wordt een overeenkomst gesloten waarbij de incassanten een vast percentage van het verschuldigde bedrag ontvangen. De bank blijft de schuldeiser en de incassanten treden op als tussenpersonen die, als ze niet ruïneren, de klant dan half dood schrikken. In een ander geval komen het incassobureau en de bank de overdracht overeen, namelijk de verkoop van de vordering. Dan wordt de schuldenaar niet verplicht aan de bank, maar aan de incassanten.
In ons land is er geen wet die de inzamelingsactiviteiten regelt, wat betekent dat er geen constante strikte controle is. De praktijk leert dat de werkwijze van verzamelaars met de dag geavanceerder wordt.
Ten eerste verzamelen ze dossiers over de schuldenaar en schenden daarmee het grondwettelijk gegarandeerde mensenrecht op privacy. Verzamelaars zullen overal een klant vinden en hem hoogstens lastigvallen met telefoontjes, hem vernederen en bedreigen.
Verzamelaars gebruiken ook sociale netwerken voor hun activiteiten. Door zich onder valse naam in te schrijven, gaan ze in correspondentie met een nietsvermoedend slachtoffer en maken een afspraak. Als ze elkaar ontmoeten, kunnen ze zich beperken tot een ontvangstbewijs voor de terugbetaling van de schuld, of ze kunnen iemand zo intimideren dat hij onvoorwaardelijk een grote schuld zal terugbetalen.
