Er zijn verschillende interpretaties die definiëren wat repatriëring is vanuit financieel oogpunt. De meeste deskundigen zijn het erover eens dat deze term een opzettelijke poging van de staat betekent om geld terug te geven dat eerder uit het land was teruggetrokken. In dit geval wordt repatriëring een belangrijk onderdeel van het monetaire beleid en een regulator van de financiële sector.
Wat is repatriëring?
De term 'repatriëring', letterlijk vertaald uit het Latijn, betekent 'terugkeer naar het vaderland'. In de financiële wereld wordt dit begrip gebruikt om te verwijzen naar de teruggave van kapitaal dat voorheen in het buitenland werd gebruikt om in eigen land te investeren. De repatriëring van kapitaal bestaat in verschillende vormen, waaronder de overdracht naar het thuisland van fondsen die buiten de grenzen zijn geïnvesteerd, de teruggave van winsten uit dergelijke investeringen of buitenlandse valuta die worden verkregen uit de verkoop van goederen (diensten).
Kapitaal repatriëring
Kapitaalrepatriëring is direct gerelateerd aan de export. In een periode van verslechtering van hun economische situatie nemen landen die kapitaal hebben geëxporteerd maatregelen om het rendement op investeringen te waarborgen. Hiervoor wordt een speciaal belasting- en kredietbeleid gehanteerd, dat voorziet in garanties en voordelen.
Een voorbeeld is Frankrijk na het einde van de Tweede Wereldoorlog, waar overheidsinstanties die verantwoordelijk waren voor deviezencontrole, toestonden dat kapitaal via de edelmetaalmarkt tegen gunstige voorwaarden naar het land werd teruggestuurd. Deze stap van de regering kan worden gezien als een amnestie voor de nationale hoofdstad die Frankrijk aan de vooravond en tijdens de oorlog verliet. Staten die kapitaal importeren, met het begin van de slechtste tijden, leggen vaak beperkingen op aan de repatriëring van kapitaal dat in hun economieën is geïnvesteerd.
Kapitaalrepatriëring stelt het land in staat amnestie af te kondigen aan degenen die eerder illegaal geld naar het buitenland hebben overgemaakt. Een soortgelijk probleem is typerend voor het huidige Rusland, waar de maandelijkse export van kapitaal $ 2,5 miljard bedraagt. Deze situatie zal blijkbaar blijven bestaan totdat de discussies over de wetgeving inzake kapitaalamnestie zijn afgerond.
In landen met een volledig ontwikkelde economie wordt de buitenlandse valuta die wordt verdiend met de verkoop van een economisch product, teruggegeven aan het land in overeenstemming met de normen en voorwaarden van nederzettingen die in de internationale praktijk zijn vastgesteld. In afwachting van een appreciatie van de nationale munteenheid wordt de overmaking van gelden naar het thuisland doorgaans versneld. In de context van de op handen zijnde devaluatie doet zich het omgekeerde fenomeen voor: de terugkeer van de opbrengsten vertraagt. Dit heeft een negatief effect op de economie van het land.
Repatriëring van leningen
Repatriëring van leningen vindt ook plaats in de economie van het land. Dit is de naam van de terugkeer naar huis van obligaties die eerder werden geplaatst bij kredietnemers in andere landen. Een dergelijke operatie wordt uitgevoerd door de aflossing van deze verplichtingen door de staat en individuen. De staat neemt gewoonlijk zijn toevlucht tot repatriëring van leningen als dit nodig is om de financiële situatie van het land te verbeteren en de deviezenreserves te vergroten.
In de huidige economie verliest de repatriëring van leningen langzaam aan belang. De beweging van obligaties van onderhandse en staatsleningen vindt bijna dagelijks plaats en wordt bepaald door het beleid op het gebied van het beheer van investeringsmiddelen, evenals de specifieke kenmerken van het reguleren van effectenprijzen. Institutionele en particuliere beleggers spelen in deze processen een bijzondere rol. De omloopprocessen van obligaties worden beïnvloed door verschillende factoren, waaronder veranderingen in wisselkoersen, schommelingen in rentetarieven en beoordelingen van de kredietwaardigheid van emittenten.
Repatriëring van deviezenfondsen
Aan de eisen van de staat voor de repatriëring van vreemde valuta wordt voldaan met de deelname van speciale instanties die worden opgeroepen om export-importcontrole uit te oefenen. De teruggave van valuta wordt uitgevoerd door de opbrengst van de export van goederen, werken, diensten en in andere gevallen zoals weergegeven in de wetgeving op bankrekeningen te crediteren. Het doel van staatscontrole is de levering van valuta op de binnenlandse markt van het land te garanderen en de illegale overdracht van middelen naar het buitenland te voorkomen via de kanalen die dienen voor het uitvoeren van buitenlandse handelstransacties.
Als onderdeel van de repatriëring van deviezenfondsen wordt de export-importcontrole uitgevoerd door:
- Centrale bank;
- tweederangs banken;
- Belastingdienst;
- douanecontrole-instanties.
Kenmerken van repatriëring
Er zijn staten die gespecialiseerd zijn in financiële export. Voor hen wordt repatriëring een integraal onderdeel van het werken met kapitaal, waardoor ze de indicatoren van de betalingsbalans en valutawisselprocessen kunnen verbeteren. Het proces van het overmaken van fondsen over de grens omvat niet alleen de staten die het thuisland zijn voor de eigenaar van kapitaal, maar ook die landen waaruit de fondsen worden ingetrokken. Er zijn veel juridische subtiliteiten bij het uitvoeren van repatriëring. Financiële stromen kunnen onderhevig zijn aan verschillende soorten belastingen.
Elke verplaatsing van geld tussen staten is een instrument in het kader van een bepaalde strategie van economische ontwikkeling. Beleidsrichtingen, de keuze tussen import of export van financiële middelen hangt meestal af van de werkelijke stand van zaken in de economie van het land. Bij een relatief stabiele ontwikkeling worden beperkingen op het kapitaalverkeer opgeheven of afgezwakt. Wanneer een crisis toeslaat, worden in de regel strikte beperkingen opgelegd aan de in- en uitvoer van kapitaal.
Het beheer van de kapitaalbeweging naar het thuisland kan worden uitgevoerd in het belang van grote nationale monopolies. Maar vaker wel dan niet, wordt regulering een manier om macro-economische indicatoren aan te passen.
Vereisten voor kapitaalrepatriëring:
- stabilisatie in de economie en politiek;
- vorming van een gunstig investeringsklimaat;
- verbetering van het belastingstelsel;
- vermindering van commerciële risico's;
- toenemend vertrouwen in de overheid en de nationale munteenheid.
Een speciaal geval van repatriëring kan worden beschouwd als de terugkeer naar het land van winsten die zijn ontvangen uit investeringen buiten het land. In de moderne wereld worden deze processen meestal op de een of andere manier geassocieerd met de effectenmarkt. Winstrepatriëring vindt in de regel plaats op het moment van de verkoop van aandelen op de markt. De belegger ruilt effecten in voor geld, dat hij vervolgens in zijn thuisland kan laten uitbetalen, waarna hij de markt verlaat waar de handel wordt uitgevoerd. In de voorwaarden van de uitwisseling kunnen dergelijke transacties met aandelen die leiden tot de terugkeer van geld naar hun thuisland meerdere keren per dag worden uitgevoerd. Formeel gezien is het opnemen van winsten die buitenlanders op Russische beurzen hebben ontvangen, een volwaardige repatriëring.
Kapitaal dat wordt geassocieerd met criminele activiteiten kan niet worden overgedragen aan de legale economie van de staat. De eigenaren van fondsen die met criminele middelen zijn verkregen, vallen niet onder de amnestie die van toepassing is op kapitaal en kunnen geen aanvraag indienen voor deelname aan staatsprogramma's voor de repatriëring van inkomsten. De lijst van structuren die in amnestie van het kapitaal voorzien, kan echter ook economische misdrijven van gemiddelde ernst bevatten.
Eigenaardigheden van schikkingen en belastingen tijdens repatriëring
In de omstandigheden van de binnenlandse economie betreft de repatriëring van fondsen de inwoners van de Russische Federatie die deelnemen aan buitenlandse handelsactiviteiten. Met betrekking tot deze personen is er in de wetgeving een verplichting om te zorgen voor de ontvangst van geld voor goederen en diensten van buitenlandse entiteiten. Het geld van ingezetenen moet worden teruggegeven aan Rusland wanneer hun buitenlandse partner gebruik heeft gemaakt van het recht op vooruitbetaling, maar zijn goederen of diensten niet heeft geleverd. De uitzondering, die niet de vereiste van repatriëring van geld met zich meebrengt, zijn sommige soorten schuldverplichtingen.
In sommige landen is er een speciale belasting op de teruggave van inkomsten van niet-ingezetenen. Het wordt aan de bron in rekening gebracht wanneer geld daadwerkelijk buiten het land wordt opgenomen. Meestal is dit type belasting uitsluitend van toepassing op passieve inkomsten. Bij de betaling van repatriëringsbelastingen voorziet de wetgeving vaak in fiscale aftrekposten en vergoedingen.
De internationale wetgeving voorziet niet in algemene regels die de procedure voor het betalen van belastingen en heffingen voor de repatriëring van inkomen regelen, of op zijn minst het bedrag van een dergelijke belasting bepalen. Elk land stelt zelfstandig de regels vast voor de berekening van de bedragen die op basis van repatriëring naar de schatkist gaan. In sommige landen zijn deze kosten nul. Cyprus is een voorbeeld.
De waarde van repatriëring van fondsen
Repatriëring vervult een aantal belangrijke functies in de economie van het land. Home Refund Management helpt de overheid:
- de inflatie beheren;
- controle van de wisselkoers van de nationale valuta;
- de kwaliteit van financiële afwikkelingen te waarborgen.
