Een van de belangrijkste taken van openbare en particuliere banken is om klanten in staat te stellen rekeningen te openen om geld aan te houden. De lengte en andere kenmerken van het bankrekeningnummer zijn niet willekeurig en hebben een zekere wettelijke basis.
Bankrekening concept
Officieel is een bankrekening een juridische overeenkomst tussen een bank en een (rechts)persoon, met als hoofdonderwerp geld. Overeenkomstig de overeenkomst krijgt de klant het recht om zijn eigen financiën op te bouwen bij de huidige bank en de mogelijkheid om er op elk (of zeker) moment naar te verwijzen. Middelen worden onder het interne vermogen van de organisatie geplaatst, wat op zijn beurt verplicht tot geheimhouding van de gesloten overeenkomst.
De overeenkomst voor het openen van een bankrekening heeft verschillende kenmerken. In de eerste plaats is het bedoeld voor de boekhouding en circulatie van de fondsen van de klant, die als hun volledige eigenaar optreedt. In dit geval weerspiegelt de overeenkomst de verplichtingen van de bank jegens de eigenaar van de "cel" voor de fondsen die erin zijn geplaatst. Deze verplichtingen zijn afhankelijk van het type rekening en in de moderne bankpraktijk zijn er veel varianten van de bijbehorende dienst.
Soorten bankrekeningen
Individuen krijgen meestal de mogelijkheid om twee soorten rekeningen te openen: lopende en deposito's. De eerste zijn bedoeld voor afwikkelingsoperaties en de tweede - voor de accumulatie van fondsen. Er wordt gratis toegang geboden tot de lopende rekening, terwijl depositocellen een langetermijnbewaring van geld impliceren met de mogelijkheid om het na een bepaalde periode te ontvangen, inclusief door de bank opgebouwde rente.
Rechtspersonen kunnen een betaalrekening, een tijdelijke of een zichtrekening openen. De functie van de eerste is het bijschrijven van inkomsten en andere ontvangsten, evenals het overmaken van geld voor verschillende doeleinden. De tweede is meestal bedoeld om het maatschappelijk kapitaal van een nieuw opgerichte onderneming op te bouwen. Wat de huidige betreft, dit is de belangrijkste betaalrekening voor non-profitorganisaties.
Er zijn ook begrotingsrekeningen, het recht om te openen, waarop ondernemingen staan die gerichte fondsen ontvangen van overheidsinstanties. Ten slotte zijn er correspondentrekeningen in eigendom van de bank en geplaatst bij verschillende kredietinstellingen, ook in het buitenland. Via hen worden internationale geldtransfers gedaan onder speciale voorwaarden.
De algemeen aanvaarde voorwaarde in de wereld is dat een bankrekening twintig cijfers lang moet zijn. De meeste zijn niet willekeurig gekozen, maar voor een specifiek doel. Allereerst is het nodig dat de banken zelf gegevens over elke klant kunnen vastleggen. Bovendien wordt het moeilijker om een fout te maken wanneer u een rekening gebruikt om betalingen en andere financiële transacties uit te voeren, aangezien u de procedure en de bijzonderheden van het toewijzen van een nummer kent.
Kenmerken van het toewijzen van een rekeningnummer
Elk bankrekeningnummer bestaat uit vijf blokken. De eerste bevat vijf cijfers die het type eigenaar van de "cel" aangeven. Het nummer 40702 betekent bijvoorbeeld dat de eigenaar een niet-gouvernementele commerciële organisatie is en 40802 een individuele ondernemer. De relevante regels worden geregeld door een bijzonder intern reglement van de bank op de boekhouding (302-P).
De volgende driecijferige combinatie geeft de valuta aan die op de rekening staat. De meest voorkomende waarden in de Russische praktijk zijn 810 (roebel), 840 (dollar) en 978 (euro). Vervolgens komt het sleutelcijfer (controlecijfer) om de rekening uniek te maken en te controleren door elektronische systemen. De vier cijfers direct erna geven het bankfiliaalnummer aan. Ten slotte zijn de laatste zeven digitale tekens meestal het serienummer van de huidige persoonlijke rekening, maar kredietinstellingen hebben het recht om hun volgorde en doel onafhankelijk te kiezen.
