Het vertrek van kapitaal buiten de grenzen van een bepaalde staat bracht veel voordelen met zich mee, maar ook veel problemen. Globalisering heeft geleid tot grensoverschrijdende insolventie. Wat is het echter?
Faillissement wordt grensoverschrijdende insolventie genoemd, waarbij buitenlandse elementen betrokken zijn - crediteuren, debiteuren, enz., En het voor de schuld teruggevorderde onroerend goed bevindt zich in een andere staat. En de situaties doen zich tegelijkertijd vrij moeilijk voor, omdat het bij het oplossen van dit probleem noodzakelijk is om de wettelijke voorschriften van verschillende landen toe te passen.
Faillissement zelf is een vrij complex proces, en wetten in alle landen voorzien meestal in maatregelen die de solvabiliteit van de schuldenaar herstellen. Maar dit is niet altijd mogelijk en de schuldenaar wordt failliet verklaard en de schulden worden betaald door de verkoop van zijn eigendom.
Debiteuren proberen op hun beurt mazen in de wetgeving te gebruiken om eigendommen te redden: ze weten dat het land waar het faillissementsproces is begonnen zijn jurisdictie niet zal kunnen uitbreiden naar buitenlands grondgebied, en proberen van tevoren eigendom in verschillende staten te verwerven.
En als het gaat om de erkenning van grensoverschrijdende insolventie, dan wordt zo'n zaak opgelost met behulp van de normen van het internationaal privaatrecht. De redenen om er een beroep op te doen zijn als volgt:
- de schuldeiser is een burger van een andere staat of een onderneming die in een ander land is geregistreerd, d.w.z. een buitenlandse entiteit;
- de goederen van de schuldenaar of een deel daarvan zich op het grondgebied van een vreemde staat bevinden;
- insolventieprocedures zijn niet in één, maar gelijktijdig in meerdere landen tegen de schuldenaar aangespannen;
- er is een rechterlijke beslissing op basis waarvan de schuldenaar failliet wordt verklaard, en het is nodig dat deze beslissing in een ander land wordt erkend en ten uitvoer wordt gelegd.
In de praktijk worden echter twee hoofdmethoden gebruikt om dergelijke gevallen te reguleren:
- het universaliteitsbeginsel, wanneer insolventieprocedures in één staat beginnen;
- het territorialiteitsbeginsel, wanneer procedures over een dergelijke zaak in meerdere landen tegelijk worden gestart.
In het eerste geval is alles gebaseerd op het feit dat andere landen zich ertoe verbinden een in het ene land genomen rechterlijke beslissing te erkennen en uit te voeren. Dit principe is complex, aangezien niet elke staat het ermee eens is zijn eigen jurisdictie op te geven, maar het is effectiever dan wanneer de faillissementszaak in meerdere landen tegelijk wordt gevoerd.
Maar de regels die zijn ontworpen om de processen van grensoverschrijdende insolventie te reguleren, zijn te vinden in de wetgeving van specifieke landen en in internationale rechtshandelingen. In het laatste geval zijn dit contracten zoals:
- Verdrag van Istanbul 1990;
- UNISRAL-modelwet 1997;
- UNISRAL Insolventiegids 2005;
- EU-verordening 1346/2000.
Als voorbeeld van de wetgeving van een bepaald land kan men de wetten op insolventie (faillissement) van ondernemingen en de wet op het faillissement van individuen aanhalen die in de Russische Federatie zijn aangenomen. Overigens zijn er overeenkomstige normen in de arbitrageprocedurewetgeving.
