Economie is niet alleen een tak van abstracte kennis. Deze wetenschap is nauw verbonden met het dagelijks leven van ieder mens. En experts in economie bestuderen niet alleen theoretisch hun onderzoeksonderwerp, maar beïnvloeden ook de mondiale goederen-geldverhoudingen. Om de ontwikkeling van de moderne samenleving te begrijpen, is het daarom noodzakelijk om uit te zoeken waarom economen bijvoorbeeld een gemengde economie optimaal vinden.
Eerst moet je begrijpen wat een gemengde economie is. In de XX en XXI eeuw zijn er twee belangrijke economische typen, afhankelijk van de aard van het eigendom van de productiemiddelen - publiek en privaat. In het eerste geval behoren alle grond- en industriële hulpbronnen toe aan de staat, in het tweede geval worden ze verdeeld onder individuen. Het eerste type was wijdverbreid in de landen van het socialistische kamp en wordt nog steeds bewaard, bijvoorbeeld in Noord-Korea. Het tweede type kon in de meest opvallende vorm worden waargenomen tijdens de periode van economisch liberalisme in Europa en de Verenigde Staten.
Een gemengde economie is een combinatie van deze twee soorten vastgoed. Individuen kunnen zowel land- als industriële ondernemingen bezitten, maar tegelijkertijd worden ze in een aantal rechten beperkt door de staat, die controlefuncties vervult. Er is ook een publieke sector, min of meer uitgebreid. Het omvat meestal gebieden waar particulier kapitaal niet bij betrokken kan of wil zijn - scholen, ziekenhuizen, culturele instellingen, nutsbedrijven, evenals de zogenaamde "natuurlijke monopolies", waaronder in Rusland bijvoorbeeld de spoorwegen.
Zoals blijkt uit de beschrijving van het gemengde model, houden de meeste moderne staten zich hieraan. Economen schrijven dit toe aan een aantal voordelen van dit model. Ten eerste werd het na de ineenstorting van het socialistische blok duidelijk dat een uitsluitend staatseconomie niet effectief was. Bij gebrek aan concurrentie was het vooral het militair-industriële complex dat zich ontwikkelde, terwijl de productie van goederen voor de behoeften van de bevolking niet voldeed aan de behoeften van de burgers. Dit leidde tot een tekort aan huishoudelijke basisproducten en de daaropvolgende achterstand van de staat in de technische ontwikkeling.
Ten tweede zal een economie waarin vrijwel alle activa in handen zijn van particulieren en waar onvoldoende overheidsregulering is, ook ontwikkelingsproblemen hebben. Een soortgelijke situatie deed zich voor aan het einde van de 19e - het begin van de 20e eeuw, toen buitensporig liberalisme in het economisch beleid van de staat leidde tot de monopolisering van de productie. Er ontstonden kartels die alle productiestadia bestreken, van de winning van grondstoffen tot de verkoop van het eindproduct. Het monopolie van elk bedrijf op de markt leidt weer tot een gebrek aan concurrentie, wat resulteerde in een ongecontroleerde prijsstijging, verslechtering van de kwaliteit, enzovoort. Daarom werden de regeringen van verschillende landen gedwongen om meer functies op zich te nemen om de markt te reguleren, bijvoorbeeld om speciale antitrustwetten uit te vaardigen en om sommige industrieën te nationaliseren.
Ook leidde het ongecontroleerde privébezit van de productiemiddelen tot een verslechtering van de situatie van de arbeiders. En om een sociale crisis en revolutie te voorkomen, nam de staat ook de controle over arbeidsomstandigheden en lonen over.
Een gemengd bezit van de productiemiddelen helpt volgens veel economen de hierboven genoemde problemen te voorkomen. Daarom is dit systeem momenteel optimaal.
